Een avond bij de dierenkliniek

Maywen ingepakt 16mei12

Nee, niet schrikken hoor, met mij is niets aan de hand! Alle 4 mijn pootjes zitten er nog aan en doen het prima en ik mankeer ook niets aan mijn oren of kop....

Vorige week hebben Dennis en Aimée deelgenomen aan een EHBO-avond bij "mijn" dierenarts en aan het einde van de avond lag IK er zo ingepakt bij. Gelukkig hoefde ik niet met dat roze verband over straat (dan had ik écht wel geprotesteerd) en werd ik, voordat we naar huis gingen, door dokter Anne en assistente Krista van alle bandages bevrijd.

Het begon allemaal zo onschuldig... We gingen even naar de dierenkliniek waar ik ieder jaar mijn prik haal zodat ik geen enge hondenziektes kan oplopen. Ik vind het altijd wel gezellig daar. Ik word vrolijk begroet; de waterbak staat klaar en op tafel staan lekkere kluifjes. Deze keer was het helemaal leuk, want ik was de enige hond. Mijn lijn mocht af en ik kon vrij rondlopen om de omgeving te verkennen. Ik heb achter de balie gelopen; een kijkje in de keuken genomen en rondgesnuffeld in de operatiekamer. Niets boeiends tegengekomen, want het was er brandschoon dus toen ben ik kennis gaan maken met de mensen die, net als Dennis en Aimée, geboeid zaten te luisteren naar wat de dierenartsen Anne en Liesbeth te vertellen hadden. 

Oortjes bekijken

Op een gegeven moment mocht ik met Aimée mee de behandelkamer in. Eigenlijk vond ik het wel een beetje vreemd, want waarom had zij mijn showlijntje bij zich, dat is toch helemaal niet nodig bij de dierenarts? Maar goed, zij zal het wel weten en ik doe wat ze van mij verwacht. Ik laat het wel over me heenkomen...
Nadat iedereen mijn hartje heeft gehoord en mijn trommelvliezen heeft bewonderd, begin ik het een beetje te begrijpen. Ik ben oefenslachtoffer! Had dat dan meteen gezegd, dan had ik me bij binnenkomst anders gedragen!

Dennis verbindt mijn voorpoot

Dierenarts Liesbeth demonstreert hoe een voorpoot verbonden dient te worden en Dennis oefent het daarna op mijn andere poot. Ik begin me nu al best een beetje zielig te voelen en toon dit door net te doen alsof ik overeind wil komen maar niet kan... Yes, dat slaat aan. De eerste "ach..." heb ik te pakken! Ondertussen word ik lief geaaid en wordt er bemoedigend tegen me gezegd dat ik het zo goed doe en zo'n brave hond ben. Ga zo door mensen, hier ben ik dol op! Kom, pak mijn achterpoot ook nog even in. Voor mij geen probleem hoor!

Aimée legt een oorverband aan

Aimée wil graag een van mijn oren of mijn kop verbinden. Ervaring met mijn pootjes heeft zij vorig jaar al opgedaan, maar een kop lijkt haar moeilijk. Terwijl dierenarts Anne haar instructies geeft en mijn bolletje ondersteunt maakt Krista foto's. Nou vooruit dan maar... smile!


Met drie ingepakte pootjes en een verbonden oor lig ik uiteindelijk als een volleerd actrice op de behandeltafel. Wat hebben ze een kunstwerk van me gemaakt (en pfff, wat ben ik blij wanneer Anne en Krista mij weer bevrijden)!

De foto's zien er best een beetje dramatisch uit, maar ik vond het geen vervelende ervaring om mensen te mogen helpen op deze manier. Ik heb geen pijn gehad of angst gekregen voor de dierenarts en zolang Aimée bij mij is, zou ik het zo weer toestaan. Het was een bijzondere avond!

Uitgepakt!

Fryslân boppe (en wat er de afgelopen maanden nog meer gebeurd is) ...

 Ik heb een tijdje niets van me laten lezen. Niet omdat ik geen zin had hoor, maar ik had gewoon weinig nieuws te vertellen.
Kort na mijn laatste blog heb ik begin februari het beloofde pak sneeuw gekregen waar ik zo naar verlangde, maar werd op diezelfde dag loops zodat ik toch beperkt werd in mijn gaan en staan. Natuurlijk mocht ik wel los in de tuin, maar zodra we buiten het hekje gingen werd ik aangelijnd en kwam ik daar niet meer vanaf. Jammer, maar daar zal ik me naar moeten schikken. Ik zal Aimée vragen wat fotootjes hiernaast te plaatsen die in februari in de sneeuw genomen zijn. Er zijn er natuurlijk weer veel meer genomen, maar dit zijn échte actiefoto's van mij.

's avonds bij Dennis op schoot

Molly & Maywen 17mrt2012

In maart heb ik mijn eerste show van 2012 gelopen in Hazerswoude-Dorp. Achteraf was deelname aan deze tentoonstelling wat ongelukkig gekozen. Kort nadat ik loops ben geweest, ben ik nooit op m'n best en die lieve Slowaakse keurmeester, meneer Kanas, zag dat ook. Het was wel een leuke show, want ik was niet de enige Glen in het gebouw. Molly, op haar stamboom heet zij Fiona, was er ook en samen zijn wij geëindigd met een Zeer Goed. Molly 1 en ik 2.

Normaal heb ik na een hondententoonstelling altijd even een tijdje rust en hoef ik niet dagelijks te trainen met Aimée, maar na Hazerswoude bleef zij doorgaan met mijn loopoefeningen aan de gewone en showlijn en op 9 april mocht ik nogmaals laten zien hoe ik kan showen voor een keurmeester en me kan misdragen in een erering...

De Paashondenshow is voor mij geen nieuw terrein. Hier liep ik, toen ik 9 maanden en 3 dagen jong was mijn eerste echte hondententoonstelling en laat het nu wezen dat ik hier, in Leeuwarden, mijn laatste CAC/CACIB-puntje behaal voor de Nederlandse Kampioenschapstitel! Aimée was natuurlijk hartstikke blij met dit resultaat en ook Dennis was best wel trots op ons. Mij kan het natuurlijk helemaal niet boeien en dat heb ik laten zien in de erering van de Rasgroep Terriers. In de voorkeuring had ik me al misdragen door naar die leuke mevrouw de keurmeester te springen die zo vrolijk naar mij toe gelopen kwam en toen wij uiteindelijk op het groene tapijt ons ererondje mochten lopen, heb ik het publiek geanimeerd met mijn GLEN-zit. Ik ben dan misschien niet de mooiste geworden in de hele rasgroep, ik heb in ieder geval iets gedaan waardoor ik mij kan onderscheiden van al mijn andere mooie terriërvriendjes en -vriendinnetjes!

Mijn keurverslag van keurmeester mevrouw B. von Kralik: Zwei und halbjahrige Hundin. Perfekter Kopf. Starke, tiefe Brust. Sehr guter Fron. Bester Hinterhand. Feste obere Linie. Im Moment etwas abgehahrt. Flott und frei in der Bewegung. 
1U/CAC/CACIB/BOB (en hiermee Nederlands Kampioen!)

Mijn laatst behaalde trofeeën

Hoogtepunten van de afgelopen weken

Schone slaapster

Al enige tijd heb ik niets van mij laten lezen, maar dat betekent niet dat ik niets gedaan, ondernomen of beleefd heb hoor! Nee, in tegendeel; mijn dagen zijn volop gevuld en soms is het zelfs zo druk, dat ik al vroeg in de avond spontaan middenin de kamer in slaap val om alles wat die dag gebeurd is in mijn dromen te verwerken.

Het grootste hoogtepunt van de afgelopen weken is voor mij toch echt de sneeuwval van zondagavond. Okay, het was niet het dikke pak waar ik zo op gehoopt had, maar van dat laagje wat gevallen is heb ik vandaag nog steeds plezier! Ieder moment dat ik de kans krijg de tuin in te schieten pak ik aan om heerlijk te rollen en kronkelen door het bevroren gras met hier en daar nog een laagje hard geworden sneeuw. Ik kan daar zo van genieten, dat ik er spontaan geluid bij moet maken... Ja, ik kraai, snuif, kreun en kef van genot als ik alle delen van mijn lijf, van kop tot staart, een sneeuwscrub geef. Als ik daarna weer binnenkom, word ik afgedroogd met een lekkere, ruwe, warme handdoek. Dat vind ik ook niet verkeerd...

Maywen begroet de ochtendzon

Joepie, de eerste sneeuw

Een ander hoogtepunt, waarvan ik nog steeds niet weet of ik dit nu wel een hoogtepunt moet noemen, was mijn bezoek afgelopen woensdag aan de hondenkapper. Ik vind het helemaal leuk om James (mijn papa) te zien en met hem te spelen. Zou hij eigenlijk wel weten dat hij mijn vader is? Vast wel, want hij is altijd erg lief en leuk naar mij, alhoewel hij vorige week wel aan mij moest snuffelen op plaatsen waar ik dat liever niet heb, maar als ik dan een grom geef, is hij direct vertrokken. We spreken dus in ieder geval dezelfde taal...

Voor de plukbeurt

Weer strak in't pak

Ik weet ondertussen dat wij niet helemaal naar Nijmegen rijden om mij te laten spelen met James... Willy, James' bazinnetje, is hondenkapster en zij verzorgt mijn vacht. Mensenlief, wat was het hard nodig dat ik geplukt moest worden! Willy is wel bijna 5 uur bezig geweest om mij weer een beetje fatsoenlijk te maken, maar het resultaat mag er dan ook zijn. Ik ben weer keurig gesoigneerd en koud, nee, ik heb geen last van de kou. Dit korte vachtje is ideaal bij deze weersomstandigheden, want ik heb geen last van sneeuwklonten die aan mij blijven hangen...

Let it snow...

Maywen en Merlin 19 december 2010

Een echte Glen, zo is bekend, is dol op sneeuw en al dagenlang hoor ik dat woord op de radio en zie het op tv. Dikke, hele dikke pakken sneeuw... Ik wacht dan ook met smart op die heerlijke, koude, witte vlokken die uiteindelijk een flink pak vormen waarin ik lekker kan graven en rollen. Helaas valt die sneeuw niet hier, nee, hier valt alleen regen en is alles drassig en modderig. Niet dat ik daar vies van ben hoor, want dat rolt ook lekker, maar ik verlang nu naar die knisperende, koude ondergrond. Mijn lichaam en vacht zijn er klaar voor. Zo gaat dat in mijn natuur...

In december 2010 hebben wij voor het laatst een flink pak sneeuw gehad en later in januari 2011 nog een keer. Ik heb toen, samen met mijn vriendje Merlin, genoten tot wij, omdat we bibberden weer naar binnen moesten. Zodra wij weer een beetje opgedroogd waren, wilden we weer naar buiten en zo ging het de hele dag door.

Mensen, ik wil nu sneeuw!

Een snoepje om ons naar binnen te lokken